"Bóg i ludzie widzą różne rzeczy w zupełnie odmiennym świetle. Co jest ważne w naszych oczach, bardzo często w ocenie nieskończonej mądrości zupełnie się nie liczy, a co nam się wydaje drobnostką, często ma wielkie znaczenie u Boga. Tak było od początku" (Alexander Pirie, An Enquiry Into the Lawfulness of Eating Blood, 1787).
Dzieje Apostolskie 15:28, 29: „Duch święty i my sami [ciało kierownicze zboru chrześcijańskiego] uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych: macie powstrzymywać się od tego, co ofiarowano bożkom, i od krwi, i od tego, co uduszone [czyli zabite bez wykrwawienia], i od rozpusty. Jeśli będziecie się tego starannie wystrzegać, dobrze się wam powiedzie. Bądźcie zdrowi!”
Spożywanie krwi dla chrześcijan z I w. n.e., czyli dla pierwszych naśladowców Jezusa Chrystusa, było na równi z bałwochwalstwem i rozpustą, a więc z czymś, czego w żadnym wypadku nie wolno się dopuszczać.
Dzieje 21:25: „Jeśli chodzi o wierzących spośród narodów, to posłaliśmy nasze rozstrzygnięcie, żeby się trzymali z dala od tego, co ofiarowano bożkom, jak również od krwi oraz tego, co uduszone, i od rozpusty”.
Ludzie, którzy w pierwszych wiekach naszej ery uważali się za chrześcijan, rozumieli biblijne nakazy dotyczące krwi w sposób jasny.
Pierwsi chrześcijanie tak właśnie rozumieli tą kwestię w świetle biblii. W 
"O dobrej opiece lekarskiej można mówić wtedy, gdy to, co się na nią składa, pozwala osiągnąć słuszne cele medyczne i pozamedyczne” (Dr Grant E. Steffen, The Journal of the American Medical Association z 1 lipca 1988)
"Zamiast uważać leczenie pacjenta będącego Świadkiem Jehowy za poważny problem, coraz więcej lekarzy dostrzega w tej sytuacji wyzwanie rzucone medycynie. Aby sprostać temu wyzwaniu, wypracowali dla tej grupy pacjentów metody działania akceptowane w licznych ośrodkach medycznych w całym kraju. Lekarze ci zapewniają tym samym opiekę, która jest dla pacjenta najlepsza pod każdym względem. (...) Świadkowie rozumieją, że z medycznego punktu widzenia ich zdecydowane obstawanie przy swoich przekonaniach zdaje się zwiększać ryzyko i komplikować leczenie. Dlatego na ogół są nadzwyczaj wdzięczni za opiekę, którą się ich otacza. Oprócz przejawiania istotnych zalet, jakimi są umiłowanie życia i głęboka wiara, chętnie współpracują z lekarzami i personelem szpitala." (The Journal of the American Medical Association (JAMA), wyd. z 27 listopada 1981 roku, t. 246, nr 21, s. 2471, 2472)
Ludzie umierają pomimo najlepszej opieki lekarskiej w najznakomitszych szpitalach. Umierają bez transfuzji i po transfuzji. Wszyscy się starzejemy i nieuchronnie zbliżamy do kresu życia. Nie ma w tym nic fatalistycznego. Takie są fakty. Śmierć jest zjawiskiem powszechnym.